Groot hart voor de zorg –
wie zorgt er voor jou?
Je hebt al aardig wat ervaring als verpleegkundige, therapeut, arts of in een ondersteunende functie, en bent als een vis in het water in de zorg.
Je draagt graag bij aan herstel van anderen en de kwaliteit van hun leven. Liefst zet je mensen in beweging zodat zij voor zichzelf leren zorgen. Je bent gedreven in je vak en krijgt niet genoeg van cursussen; de kansen om zelf bij te leren en nog beter te worden in je beroep – om anderen nog beter te kunnen helpen.
Alles leek op rolletjes te lopen, en hoewel het druk was bleven alle ballen wel in de lucht – tot voor kort. Ineens kreeg je allerlei klachten en problemen met je eigen gezondheid. De grenzen van je fysieke belastbaarheid zijn niet oneindig gebleken, waardoor ook je mentale en emotionele stabiliteit wankelt… het voelt alsof je het gewoon niet meer trekt. Je zit zelf in de medische molen, met fysieke klachten, (dreigend) verzuim en stagnerend herstel van onbekende duur. De rollen zijn omgekeerd, en dat is heel erg wennen: het is confronterend en frustrerend, op zijn zachtst uitgedrukt.
HERKEN JE DIT?
Je zit in een periode van herstel na stress, burn-out of fysiek gezondheidsprobleem. Je dacht dat je dit alleen kon oplossen, maar weet eerlijk gezegd niet meer hoe je het moet aanpakken. Je bent gewend om anderen uit te leggen wat helpt bij hun herstel en wat ze zouden moeten doen, maar nu ben jij degene die steken laat vallen, zich ziekmeldt en (deels) thuiszit zonder enig idee hoe lang dat gaat duren.
Je herstelt niet zo vlot als je wenst én verwacht gezien al je kennis en ervaring als het om gezondheidsproblemen gaat. De situatie went niet, de klachten gaan op en neer en zo ook je belastbaarheid, emoties en humeur. Het liefste laat je het niet merken dat je veel pijn hebt of dat iets je ontzettend veel moeite en energie kost. Je houdt jezelf steeds sterk naar buiten toe en beloofd van alles te doen. “Het gaat wel… ja, ik red het wel! …dank voor je hulp maar ik kan het zelf ook doen.”
Ineens ken je je grenzen niet, en weet niet hoe je daarmee moet omgaan. Bij herhaling word je teruggefloten; één stap vooruit en twee terug. Hoe vaak heb je jezelf horen zeggen “ja, ik weet het…?” om vervolgens toch weer in dezelfde valkuil te stappen, op je automatische piloot of door stronteigenwijs te zijn? De oefeningen en adviezen zijn wel goed en nuttig, zeker, maar je komt erachter wat het van je vraagt om ze allemaal te volgen. Je krijgt het maar half voor elkaar, met als gevolg een gevoel van teleurstelling – in jezelf.
Dit alles maakt je onzeker en de rol van een patiënt past jou niet. Het is heel onwennig om hulp te vragen, zonder steeds in te vullen dat je natuurlijk weet wat je moet doen en weet hoe het zit. Je schaamt je bijna om te noemen dat je in de zorg werkt, want je zit aan de verkeerde kant van de tafel. Je komt er nu achter hoe anders het is als je zelf ziek bent en dat je het herstel niet in de hand hebt, net zo weinig kunt afdwingen als je patiënten. Je wordt steeds ongeduldiger, geïrriteerd en gefrustreerd, en je gezin krijgt soms een hele lading over zich heen – geheel onterecht natuurlijk.
Naar buiten toe lach je veel weg; “het komt goed.” Maar de opbouw van je functioneren lijkt eerder op jojoën, met vaak vallen en steeds opstaan. Het gepieker in je hoofd, steeds moeten incasseren wat niet haalbaar blijkt, en de vragen hoe je dit in hemelsnaam moet aanpakken maken je onzeker en ook bang. Je krijgt het bijna niet door je strot om hardop te vragen; “zou je me alsjeblieft willen helpen?” Want dan komt het ineens heel dichtbij je eigenwaarde en zou zelfs ten koste kunnen gaan van je geloofwaardigheid als zorgprofessional. Het voelt als falen in je eigen vakgebied en als verlies in een thuiswedstrijd.
Kortom, je veerkracht lijkt op te zijn.
Je voelt van binnen dat het je niet lukt om vooruit te komen,
maar je weet niet precies hoe, wie of wat je nodig hebt om verder te komen.
‘If you don’t change direction,
you’ll end up where you’re going.”
Je kunt zo door blijven gaan en jezelf wijsmaken dat je alleen meer tijd nodig hebt – alsof het een kwestie van doorzetten is. Als je het blijft zien als een puur fysiek probleem – waar toch wel een oplossing te vinden moet zijn – weiger je toe te geven dat er inmiddels meer speelt en dus ook meer nodig is om te herstellen. Dan zie je niet hoe hard je voor jezelf bent, hoe veel je trekt aan je grenzen, te veel van jezelf eist, keer op keer jezelf overtuigend dat dit vooral een kwestie is van wilskracht.
Jouw normaal zo opgewekte stemming verandert geleidelijk in somberheid en onzekerheid. Je piekert steeds meer over de toekomst en de angst kruipt onder je huid. Je vrienden bellen je minder vaak, en vragen je niet meer mee omdat je steeds op het laatste moment afzegt.
Dat geldt ook voor je collega’s, die eerst belangstelling hadden maar waar je niets meer van hoort (zal wel aan jou liggen). Alles om je heen draait door, alleen jij zit vast. En terwijl jouw herstel stagneert, zitten je patiënten en collega’s op je expertise en terugkeer te wachten. Dit zou wel eens einde van je vaste baan kunnen zijn, of zelfs einde carrière…
Je partner drijft verder van je af. Je zit in je hoofd met je zorgen of trekt het gewoon niet, waardoor samen dingen doen niet meer gezellig is en jullie gesprekken worden steeds oppervlakkiger of eindigen in meningsverschillen hoe dit aan te pakken. Straks houdt je partner ook niet meer van je, als dit zo doorgaat… Je slechte nachtrust zorgt voor toenemende vermoeidheid en klachten die alleen erger worden. Omdat je het sporten niet kunt oppakken, nadert je conditie ook al de grens van 0,0. Al met al word je moe van jezelf en voel je ook daar schuldig over. Pfff…
WEET DAT DIT HET SCENARIO NIET HOEFT TE ZIJN. KIES VANAF VANDAAG VOOR MEER VEERKRACHT – EN VOOR JEZELF!
ALS EERSTE DE BLOG ONTVANGEN
In je inbox?
En begin vandaag met Mindfulness Ondernemen
Ik ga zorgvuldig met jouw gegevens om. Jouw gegevens worden niet gedeeld met derden.
Liever geen e-mail meer ontvangen? Je kunt je op ieder moment weer uitschrijven. Wel zo simpel!
Voor meer informatie bekijk hier mijn privacyverklaring.
ZIJ HEBBEN GEKOZEN VOOR
EIGEN GEZONDHEID EN VEERKRACHT EERST
ALS EERSTE DE BLOG ONTVANGEN
In je inbox?
En begin vandaag met Mindfulness Ondernemen
Ik ga zorgvuldig met jouw gegevens om. Jouw gegevens worden niet gedeeld met derden.
Liever geen e-mail meer ontvangen? Je kunt je op ieder moment weer uitschrijven. Wel zo simpel!
Voor meer informatie bekijk hier mijn privacyverklaring.
Lees hier gerelateerde blogs
KERNWAARDEN EN CORE STABILITY
In de afgelopen winterse week heb ik dagelijks buiten gewandeld, gestruind en gefotografeerd en er enorm van genoten. Het zijn ook wandelcoachingsafspraken geweest, waarvan een in een schitterende winterwonderland. Wij hadden een gesprek over kernwaarden. Simone bleek...
HOE STRESSBESTENDIG BEN JE?
Niemand kan eindeloos stressbestendig zijn, we zijn geen Superman, en zelfs hij rust de grootste deel van de tijd. Voortdurende stress is ongezond en niet normaal. Het is giftig voor je lichaam, put je brein uit en ondermijnt je prestaties. Het belemmert je oplossingsvermogen en creativiteit en staat je vitaliteit in de weg.
KORTETERMIJNFIJN = (SOMS) LANGETERIJNPIJN… en hoe het ook jou lukt om je intenties in een resultaat te veranderen
#bethechange #veranderingbegintbijjou #bethechageyouwanttoseeintheworld Ik ben een grote fan van ontwikkeling, transformatie en in beweging komen. Goede voornemens, en alle andere positieve intenties van begin januari hebben natuurlijk hier mee te maken. Alle drie -...
ALS EERSTE DE BLOG ONTVANGEN
In je inbox?
En begin vandaag met Mindfulness Ondernemen
Ik ga zorgvuldig met jouw gegevens om. Jouw gegevens worden niet gedeeld met derden.
Liever geen e-mail meer ontvangen? Je kunt je op ieder moment weer uitschrijven. Wel zo simpel!
Voor meer informatie bekijk hier mijn privacyverklaring.
COPYRIGHT © 2017-2020 | PRIVACYVERKLARING | ALGEMENE VOORWAARDEN | CONTACT